Militaryzm, co to jest?

„Militaryzm to predyspozycja do poszukiwania rozwiązań militarnych stosowanych w przypadku problemów i konfliktów politycznych (Scott i Marshall, 2009: 472–473).” (Kaucz 2022:145).

„Wiele osób zajmujących się krytycznymi studiami wojskowymi i dziedzinami pokrewnymi napotyka problem definicyjny, który należy rozwikłać. Wiąże się to z mieszaniem pojęć: militaryzm i militaryzacja. Obydwa przyrostki -izm (-izm) i -izolacja (-izacja) odnoszą się do działań ujętych w formie rzeczownika. Znaczenia-izmy mogą również odnosić się do stanów, zasad i doktryn. Przyrostek polega na tworzeniu rzeczowników oznaczających akt, proces lub rezultat zrobienia czegoś lub zrobienia czegoś (Soanes i in., 2006). Zatem trudności językowe i brak jasności mogą uniemożliwić dalszy rozwój badań nad militaryzmem i militaryzacją” (tamże, s. 145).

Militaryzacja, co to jest?

„[M]ilitaryzacja to proces, w którym państwo stosuje metodę przypominającą operacje wojskowe w sprawach sfery publicznej. Enloe (2004) przedstawia militaryzm jako ideologię, a militaryzację jako proces społeczno-polityczny. Militaryzacja to złożony proces, który głęboko wnika w militaryzm rdzeń społeczeństwa (ibid.). Natomiast demilitaryzacja jest procesem odwrotnym, gdy militarny charakter i wpływ na sfery społeczne zostaną wyeliminowane lub zmniejszone (Carlton-Ford, 2017; Easton, 2017; Soanes i in., 2006).” (Kaucz 2022:145).

„Militaryzacja ma miejsce, gdy państwo kontroluje określony element sfery publicznej, np. operacje wojskowe. Może do niej dojść, gdy powstaje konflikt wewnątrz narodów lub między narodami (konflikt militarny); kiedy państwo zaczyna kupować broń (rozbudowa wojskowa) w celu przygotowany na ten konflikt (przygotowanie do wojny) lub gdy na horyzoncie pojawia się powstanie (interwencja wojskowa oraz militaryzacja i uzbrojenie obywateli). Enloe (2004) zauważa, że ​​militaryzacja ma miejsce najczęściej w okresie niewojennym. W rezultacie ma to miejsce także wówczas, gdy dąży się do rozwiązania konfliktu (poprzez sekurytyzację, zob. Buzan i in., 1998) oraz gdy urzędnicy państwowi czują się niepewni co do swojej pozycji i bezpieczeństwa (poprzez pacyfikację wojskową; militaryzacja przestrzeni miejskich [Wacquant, 2008]). Niektórzy badacze (Shaw, 1991) używają tego terminu także w jego wąskim znaczeniu, odnosząc się do rosnącej obecności wojska (a dokładniej armii) w sferze publicznej. Zamiast określenia militaryzm czy militaryzacja używa się czasami słów takich jak polityka obronna i odstraszanie (ibid.)” (tamże: 147-8).

Militaryzacja zachowań, co to jest?

Militaryzacja zachowań to proces stosowany przez państwo w celu podporządkowania sobie obywateli.

Mówiąc szerzej, „jest to masowy proces kontroli społecznej stosowany przez państwo (rzadziej przez podmioty niepaństwowe), podczas którego ludność cywilna poddawana jest traktowaniu podobnemu do tego, które jest przeznaczone dla żołnierzy. Kiedy proces ten jest zastosowany, prowadzi on do części społeczeństwo, które należy powściągać. W rezultacie militaryzacja zachowań jest potężnym mechanizmem kontroli społecznej odpowiedzialnym za podporządkowanie obywateli woli urzędników państwowych. ... Militaryzacja zachowań ma na celu stworzenie poziomu jednolitości w społeczeństwie, zależności na państwie i posłuszeństwie. Opiera się na mechanizmach kontroli społecznej, np. na różnych formach panoptyzmu i dyscypliny (jak musztra społeczna)” (Kaucz 2022:xiii).

Militaryzacja zachowań jest „wykorzystywana przez państwo, gdy jego obywatele są traktowani przez to państwo w sposób przypominający sposób, w jaki armia odnosi się do swoich żołnierzy. Innymi słowy, militaryzacja zachowań ma na celu podporządkowanie sobie społeczeństwa lub jego części (lub grupę w przypadku organizacji). Odbywa się to podobnie do tego, jak wojsko reguluje, powstrzymuje i zarządza swoimi żołnierzami” (tamże, s. 1).